شعر زمینه سیاه / جمشید عزیزی

زمینه سیاه

 

دیگر کار از شعر گذشته است

مرثیه باید خواند

و مرثیه می‌خواند ما را

و مرثیه تا کی؟

راستش همه چیز گل و بلبل نیست

از لوله تفنگ گل نمی‌روید

شوخی شوخی پرنده‌ها می‌خوانند

جدی جدی سوخاری می‌شوند

و سس بوی خون می‌دهد

 

حوصله شعر ندارم

آخر مهسا و نیکا و بکتاش آبتین

آخر جمعه شوم زاهدان

آخر فقر فساد گرانی

و هزاران آخر دیگر

شاعرانه نیستند

دیگر حوصله شعر ندارم.

 

 

دو شعر از آرزو نوری

 

مرا «دنیا» صدا کن!
در من
هزار تولد ناتمام است
بی شمار
راه نرفته ...

.....

 

وسط کوچه
زیر درخت انجیر ایستاده‌ام
با عاشقانه هایی
که به هیچ کجا قد نمی‌دهد
نفرین می‌کنم خودم را
که زیبایی‌ات را
با مهربانی
اشتباه گرفتم
سرزنش می‌کنم قلب‌ام را
که می‌ پنداشت
راهی به تو دارد